Στην Ελευσίνα παίζαμε με την τοπική ομάδα … εκείνα τα χρόνια τα παλιά …Δεκαπεντάριδες και δεκαεξάριδες ήμασταν , στο παρά τσακ πριν να αποκτήσουμε τα πρώτα μηχανάκια μας … Μέσον δεν υπήρχε, αλλά η κάψα για το ματσάκι μας έτρωγε …
Μαζευτήκαμε τρις τέσσερις και πήγαμε στο «Πινόκιο» …
Ο κυρ Μάκης που το είχε … είχε επιπλέον και ένα Volkswagen φορτηγάκι, από εκείνα τα παλιά, με την αερόψυκτη μηχανή πίσω και το πορτοκαλί χρώμα …
Τον παρακαλέσαμε να μας πάρει μαζί , μιας και ο κυρ Μάκης
Πήγαμε στην Ελευσίνα … Το πήραμε το παιχνίδι και μιας και δεν καθόμασταν και καλά (ως συνήθως) δεχθήκαμε και την επίθεση των ιθαγενών Ελευσίνιων …
Μπάχαλο στην κερκίδα … Σκορπίσαμε …
Όταν τελικά κατέφθασα στο σημείο που είχαμε παρκάρει το φορτηγάκι, ανακάλυψα ότι ο κυρ Μάκης με τους υπολοίπους συνεπιβάτες , με είχαν εγκαταλείψει στην τύχη μου .
Κατευθύνθηκα προς την στάση, που βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα η στρογγυλή πλατειά (στο έμπα της Ελευσίνας) και περίμενα το λεωφορείο …
Μετά από λίγο, εμφανίστηκαν καμιά εικοσάρια Ελευσίνιοι, που έψαχναν κανένα απολωλότα Φωστηριώτη σαν και μένα, για να ξεσπάσουν το μένος τους .
Μια αντιπροσωπία από τρία τέσσερα άτομα πέρασαν τον δρόμο και ήρθαν κοντά μου ζητώντας μου ταυτότητα, που να αποδείκνυε ότι είμαι κάτοικος της περιοχής, ώστε να γλιτώσω την εταίρων εξάσκηση τους, στο άθλημα του «βαράτε» …
Με έσωσε το εξ ουρανού αφιχθέν λεωφορείο !!!
Από τότε κάθε φορά που περνώ από αυτήν την μικρή πλατείτσα ,στο έμπα της Ελευσίνας, με πιάνει μια νοσταλγία … σαν αυτήν που αισθάνεσαι για μιαν παλιά μεγάλη αγάπη …
Για εκείνον τον μεγάλο Φωστήρα …
Για τον Φωστήρα μου, που αγαπούσα , στην Ελευσίνα , μια φορά …
Γράφει ο ....
Εφιάλτης
