Success story
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος «πρώτα ζει και μετά γράφει», από πρώτο χέρι, για τις ωραιότερες στιγμές στην ιστορία του Φωστήρα τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Κατά τα τέλη Σεπτεμβρίου, ο δρόμος της δουλειάς με είχε βγάλει στον Ταύρο. Το ματς, ένα παιγνίδι Φωστήρας-Ατρόμητος για το κύπελλο, ήταν ασήμαντο. Τα περί το ματς ερεθίσματα, όμως, τα αξιολόγησα για σημαντικά. Τα κατέγραψα τότε, σε τούτον εδώ τον ιστότοπο. Μύριζε, το περιβάλλον. Ότι κάτι πήγαινε να γίνει, εκεί. Με τους Βέλγους. Τον ιδιοκτήτη, τον προπονητή, το επιτελείο.
Η ζωή με έχει διδάξει πως είναι πάντοτε σοφό, στα πράγματα που γίνονται, να δίνεις τον χρόνο για να γίνουν. Εξι μήνες μετά, είναι χαρά ότι υπάρχει λόγος να τα καταγράψω ξανά. Εξι μήνες μετά, στον Ταύρο έχει ξεφυτρώσει, μες στη βαθύτατα τοξική ατμόσφαιρα των ελληνικών πρωταθλημάτων, ένα success story, όχι σαν αυτά της μόδας. Της επικοινωνίας. Ένα success story της αληθινής ζωής.
Πλέον, δεν χρειάζομαι τη δουλειά για να με βγάζει ο δρόμος στον Ταύρο. Την κοινωνία τους, τον μικρόκοσμό τους, τα ζω…τέσσερις φορές την εβδομάδα εξαιτίας του μικρού που συμμετέχει στα παμπαιδικά, φοράει τη φανέλα, σιγά-σιγά (το ίδιο αυτό εξάμηνο) άρχισε να νοιάζεται. Μ’ αρέσει, να παρατηρώ το νοιάξιμό του. Την ταύτισή του. Μετά βίας τον κράτησα σπίτι και δεν πήγαμε σ’ αυτούς τους τελευταίους δύο αγώνες, με τον Παναιγιάλειο και τον Ηρακλή Ψαχνών. Τους είδε στην TV, εννοείται. Με το ενδιαφέρον, με το οποίο τον βλέπω να παρακολουθεί τους αγώνες της Λίβερπουλ!
Τα σωματεία, είναι οι άνθρωποι που νοιάζονται γι’ αυτά. Το εκκλησίασμα. Ο Φωστήρας είναι το κέντρο του κόσμου τους. Παρασκευές που έχει αγώνες Φούτμπολ Λιγκ, στο καφέ του γηπέδου παίζει OTE TV… και σταματάνε όλα. Οποιες και να ‘ναι, οι ομάδες. Αν τους ρωτήσεις τον Μπέιλ, μπορεί και να μη τον ξέρουν. Αλλ’ άμα τους ρωτήσεις όποιον παίκτη Β’ Εθνικής θέλεις, τον Κοιλιάρα ας πούμε, θα σου πουν όλο το βιογραφικό του απέξω. Είναι η καθημερινή μάζωξή τους εκεί, αν κάθεσαι και τη χαζεύεις, μια διαδικασία ψυχολυτρωτική. Εκτονωτική. Απ’ αυτές που συνιστούν οι ειδικοί, και κοστίζουν πολλά. Στον Φωστήρα, είναι δωρεάν. Ακόμη και το περπάτημα που οι γιατροί τους λένε ότι ωφελεί να κάνουν, αυτοί το κάνουν δίπλα στο κάγκελο, γύρω-γύρω απ’ το πράσινο του αγωνιστικού χώρου.
Ως τα Χριστούγεννα, η υπόθεση έμοιαζε Επιτάφιος. Στη ρεβάνς στο Περιστέρι, ο Φωστήρας έφαγε εφτά. Στο φινάλε του πρώτου γύρου, ήταν «πέφτουμε». Οι Βέλγοι, έλεγαν, υποτίμησαν την ελληνική πραγματικότητα. Η ομάδα είχε νικήσει μόνο στα Μέγαρα και στη Μαγούλα. Και, σε μια βραδιά επιβίωσης στον Ταύρο, τον Πανηλειακό με ανατροπή. Κάθε φορά, τα ντεσιμπέλ στο καφέ ανέβαιναν πιο ψηλά απ’ την αμέσως προηγούμενη. Η αγωνία τους, γι’ αυτό που πονάνε.
Εκείνο τον καιρό, ένα βράδι Τετάρτης είδα, από το προπονητήριο των μικρών δίπλα, τα φώτα του κεντρικού γηπέδου αναμμένα. Πλησίασα. Επαιζαν φιλικό, ο Φωστήρας με την Κ-20 των γειτόνων της διπλανής πόρτας, του Ολυμπιακού. Εβλεπε ο Μάταϊσεν, ποιοι μπορεί να του έκαναν. Μετά από λίγες μέρες, έμαθα ότι διάλεξαν τέσσερις. Καλό για τον Φωστήρα. Καλό και για τα παιδιά. Με τον Μάταϊσεν, κάτι περισσότερο θα μάθουν απ’ ό,τι στου Ρέντη με τον Στορκ. Διάλεξαν τους τέσσερις πιτσιρίκους, που δεν είχαν καμία δυσκολία να κολλήσουν με τα πιτσιρίκια του Φωστήρα. Και καθάρισαν, μου είπαν, και τη φύρα του ρόστερ.
Να μη το κουράζουμε, δεκατρία ματς στον δεύτερο γύρο…έφαγαν ένα γκολ. Νίκησαν σχεδόν όλους, σχεδόν παντού. Επεσαν στο νήμα. Πρόλαβαν στο 90’+4’ τα πλέι-οφ. Το ‘καναν το έργο, με τους μικρούς. Τους δικούς τους, και τους δανεικούς. Σε μια κατηγορία που το γενικό κόνσεπτ είναι ότι δεν πας πουθενά δίχως τους σκληραγωγημένους, ετησίως ή και ανά εξάμηνο περιφερόμενους από ομάδα σε ομάδα, επαγγελματίες.
Ο Επιτάφιος είναι, πια, Ανάσταση. Ο Σεχολάρι έχει γίνει το talk-of-the-town. Τους ακούς, και λες ότι μάλλον έτσι, καμία διαφορά, θα μιλάνε στις παμπ του Λίβερπουλ για τον Στέρλινγκ! Δευτέρα απόγευμα, το εκκλησίασμα ξανάβλεπε σε δεύτερη προβολή το ματς με τον Ηρακλή Ψαχνών. Όταν πήγε 90’+, ρώτησε ένας τον διπλανό του. «Λες να το βάλουμε;» Το πανηγύρισαν, όταν μπήκε, πάλι. Από πότε έχετε να νιώσετε έτσι, θέλησα να μάθω. Σαράντα χρόνια, μου απάντησε ο θαμώνας απ’ τον οποίον παίρνω το… ρεπορτάζ.
Συζητάνε, σε ποιο γήπεδο θα παίζουν όταν ανέβουν Σούπερ Λιγκ. Η προφανής απάντηση είναι, να μη ανέβουν Σούπερ Λιγκ αν δεν έχουν, πρώτα, φτιάξει (κόντρα στη δυσκίνητη γραφειοκρατία) το δικό τους γήπεδο. Και να μη παρεκκλίνουν ποτέ, απ’ τον βασικό λόγο ύπαρξης του σωματείου. Ο οποίος λόγος ύπαρξης είναι, το να μαζεύουν τα παιδιά απ’ τις λίγο-πολύ υποβαθμισμένες γειτονιές μιας μάλλον ακαλαίσθητης «εξοχής» στα δύο λεπτά απ’ την Αθήνα κι άλλα δύο απ’ τον Πειραιά. Και μ’ αυτά, με τα παιδιά, να κάνουν ποδόσφαιρο.
Όταν πρωτοπήγα, γνώρισα και τον…Φωστήρα. Ενα κουταβάκι που περιφερόταν εδώ κι εκεί, του είχαν βάλει κι ένα ασημένιο «Φ» να κρέμεται στο περιλαίμιο, μου είπαν πως είναι «το σκυλί του προέδρου», οι γάτες της περιοχής το βασάνιζαν με τα νύχια τους, τα παιδιά ήταν ξετρελαμένα μαζί του. Σήμερα ο «Φωστήρας» έχει αντριέψει, μεγάλωσε, έδεσε, πλέον κυνηγάει αυτός και παίρνει τη ρεβάνς απ’ τα γατιά.
Σαν Φωστήρας του πρώτου και Φωστήρας του δεύτερου γύρου.
Σαν Φωστήρας του πρώτου και Φωστήρας του δεύτερου γύρου.
ΠΗΓΗ: gazzetta.gr
